بررسی رابطه بین سرمایه اجتماعی و رضایت شغلی کارکنان شعب بانک ملی ایران (مطالعه موردی: سرپرستی شمال تهران)

با توجه به اهمیت مبحث سرمایه اجتماعی که امروزه به عنوان یک دارایی ناملموس تأثیرات به سزایی در بهره وری، کارایی و رسیدن به اهداف سازمانی دارد، پژوهش حاضر به بررسی نقش این متغیر در یکی از مهمترین موضوع های سرمایه انسانی که رضایت شغلی نام دارد پرداخته است. احساس خوشنودی افراد از انجام دادن وظایف و مسئولیت هایشان در محیط کاری (رضایت شغلی) به میزان قابل توجهی از چگونگی تعاملات اجتماعی کارکنان با سایر همکارانشان نشأت می گیرد. به همین دلیل اهمیت تعاملات مبتنی بر اعتماد و همکاری متقابل میان افراد در افزایش رضایت شغلی مورد تأکید قرار گرفته است. در همین راستا تلاش شده است تا چگونگی و میزان تأثیر مولفه های سرمایه اجتماعی(اعتماد، مشارکت، انسجام، ارتباطات و شبکه ها و آگاهی اجتماعی) بر رضایت شغلی کارکنان شعب بانک ملّی ایران (سرپرستی شمال تهران) سنجیده شود. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از نظر نحوه گردآوری داده ها، یک پژوهش توصیفی پیمایشی و از نوع همبستگی می باشد. در این پژوهش از روش مدل معادلات ساختاری و تحلیل عاملی تأییدی با استفاده از نرم افزار lisrel انجام شد. همچنین جهت تحلیل توصیفی داده ها و سنجش پایایی پرسشنامه از نرم افزار spss استفاده گردید. همسو با فرضیات پژوهش، ضرایب همبستگی مدل نشان داد که برای ارتقاء رضایت شغلی کارکنان می بایست سرمایه اجتماعی را افزایش داد و بین سرمایه اجتماعی و رضایت شغلی رابطه معنا داری وجود دارد. از بین مولفه های تأثیر گذار بر سرمایه اجتماعی (اعتماد، مشارکت، انسجام، ارتباطات و شبکه ها و آگاهی اجتماعی) بعد مشارکت اجتماعی بیشترین تأثیر را (ضریب همبستگی 0/79) بر سرمایه اجتماعی دارد. همچنین وضعیت رضایت شغلی و سرمایه اجتماعی کارکنان نمونه مورد مطالعه متوسط ارزیابی گردید.